Niemand wist wat voor dier het precies was en waar het vandaan kwam. Het leek op een vogel maar groter, een struisvogel misschien, maar de vleugels hadden meer weg van gevederde armen. De kop had geen snavel maar een mond en leek op die van een aap. Boven de mond zat ook zoiets als een neus. Velen vonden dat er menselijke trekken in waren te ontdekken. Onder biologen ontspon zich een discussie of het dier tot de primaten gerekend moest worden of dat er sprake was van een vreemd uitgegroeide papagaai. Het dier had namelijk een goed geheugen en kon praten. Het kon zelfs een toespraak houden. Bovendien vertoonde het emotie want het kon kwaad worden en bij mensen op het gevoel werken. Het had ook geleerd -waar en bij wie, dat wist niemand – ondeugende opmerkingen te maken. Maar of het een papagaai was of een primaat, dat bleef onduidelijk. Het had wel een naam: Boucca. Iedereen sprak over Boucca, hoewel niemand wist waar die naam vandaan kwam en wie als eerste dit mysterieuze wezen zo genoemd had. Een filoloog had ontdekt dat die naam van oud Angelsaksische oorsprong was. Het was verwant aan het woord Bogey en had ook connecties met de Slavische naam Bog dat allergrootste betekent. Als je Boucca zou moeten vertalen dan betekende het eigenlijk iets in de zin van ‘zoon van Bog’. Maar dat was meer voor deskundigen die zich daarmee bezighielden. Voor de gewone man ging het om Boucca en verder niks.
In kranten en tijdschriften verschenen verhalen waarin Boucca als een geïncarneerde bolleboos uit vroeger tijden werd neergezet. Meisjes droomden over een betoverde prins die door een of andere toverspreuk of misschien door een kus op de mond weer van gedaante zou veranderen.
Het was een belevenis Boucca in levenden lijve te ontmoeten. ‘Ik ben onbetaalbaar. Ik weet alles. Houdt me niet voor de gek.’ Zo sprak hij de omstanders toe. En de mensen juichten en klapten in de handen. Soms schaterden ze van het lachen maar ook waren ze ontroerd of barstten in snikken uit. ‘Ik heb gevoel’, zei Boucca, ik heb verstand en ik weet een heleboel.’ Steeds meer mensen legden hem vragen voor die hij als een orakel beantwoordde. Als men vroeg: komt er een nieuwe wereldoorlog, dan luidde het antwoord: ‘Die komt er als president Trump zo doorgaat’. Of: krijgt de in verwachting zijnde prinses een jongen of een meisje, dan werd geantwoord: ‘Ze krijgt precies wat zij en wij nodig hebben’. Blijft deze regering lang zitten? ‘Die blijft net zo lang als het haar wordt gegund’. Bestaat er een hiernamaals: ‘Bij alles wat mensen doen, bestaat er een hiervoor en een hierna’.
Boucca liet zich overal mee naar toe nemen, hij werd getoond in televisieprogramma’s en trad op bij allerlei evenementen. Overal verschenen foto’s en afbeeldingen van hem, in kranten en op posters. In speelgoedwinkels was Boucca in velerlei kleuren en vormen verkrijgbaar.
Op een dag werd hij doodgeschoten. De moordaanslag bracht grote consternatie teweeg. De kranten toonden foto’s van het neergeschoten idool en gaven met grote koppen blijk van de rouw en de verontwaardiging die zich van velen had meester gemaakt. Er was te lezen dat de moordenaar van mening was dat Boucca een bedreiging vormde voor het mens-zijn. Hij vond dat er sprake was van een schandelijke verafgoding, een beschaming ook van het menselijk intellect doordat men dit dier belangrijker en hoger achtte dan de mens. Doch de moordenaar kreeg alle hoon over zich heen en men eiste een zware straf. Vertegenwoordigers van politieke partijen vonden de moord een groot maatschappelijk misdrijf dat de samenleving ontwrichtte. Enkele groepen uit de bevolking eisten zelfs de doodstraf. Verschillende bisschoppen betoogden dat men nu nog steeds niet wist wat voor wezen Boucca was en dat het tot de mogelijkheden behoorde dat hij uit een bovennatuurlijke werkelijkheid afkomstig was, vergelijkbaar met een engel of een profeet.
De burgemeester van de stad waar Boucca was neergeschoten droeg de verantwoordelijkheid voor de crematie die met veel eerbetoon moest plaatsvinden. Doch het christelijke deel van de bevolking, de katholieken en protestanten, verzette zich tegen een crematie en riepen om een begrafenis. Uiteindelijk werd het hoofd begraven en de rest gecremeerd.
De mare over dit wonderlijke wezen deed nog lang, heel lang de ronde. Diverse auteurs schreven er verhalen over, het een nog fantastischer dan het ander, en er ontstonden genootschappen die Boucca hoog in ere hielden. Ook vonden er pelgrimages plaats naar het graf. En het liet zich aanzien dat er ook spoedig een tempel voor dit bijzondere schepsel zou worden gebouwd.
P.W.
december 2017