‘Nu ik op volle zee mijn zeil heb uitgezet en voor de wind ga, weet ik dat er niets in deze wereld is dat blijft. Alles verglijdt, elk ding krijgt vorm en gaat voorbij. Ja, ook de tijd verstrijkt in een gestadige beweging als een rivier die net zo min haar stroom kan stuiten als een vluchtig uur kan stil staan. Zoals water het water voortstuwt en in de rug geduwd wordt maar ook zelf naar voren duwt, zo holt de tijd vooruit en zit zichzelf achterna en vernieuwt zich steeds. Wat vroeger was, is nu voorbij en nu gebeurt wat nog niet was. Ieder moment verandert.’
[bron]Ovidius, in: Metamorfosen, boek 5