Mijn overbuurman, Nol Bloem, is van de week overleden. Hij zou volgende week 83 zijn geworden, maar was al een jaar of zes in een dementieproces en sinds ruim twee jaar opgenomen in een kleinschalige voorziening voor dementerenden. Zijn vrouw Marijke bezocht hem iedere dag, niet alleen omdat het ook al ruim 60 jaar haar levensmaatje was, maar ook om er voor te zorgen dat de zorg die haar man werd verleend op orde was.
Nol was een aardige vent – van oorsprong een echte Amsterdamse lithograaf, een beroep dat in die vorm nu niet meer bestaat. Na zijn pensioen stortte hij zich fervent op schilderen als kunst: met veel precisie maakte hij fraaie landschappen, maar schilderde ook in de traditie van de 17e eeuwse meesters. Vandaar dat ie ook via het 65+ uitzendbureau tot en met 2013 een suppoost-baan erbij nam in het Rembrandthuis. Dat is allemaal niet meer. De laatste jaren werd de wereld voor hem kleiner en stiller, hoewel hij genoot van de muziek van John Coltrane. De dementie nam hem steeds meer in zijn greep en hoewel hij nog regelmatig een jonge jenever dronk (Marijke zorgde voor de beschikbaarheid), verloor hij zijn eetlust en daarna de behoefte om te drinken. En dan gaat het snel met een mensenleven.
Waarom hier een bericht aan wijden? Iedere dag lezen over de Bekende Personen die het leven verlaten hebben. Zijn die meer waard? Ook aan mensen die het leven verlaten zonder Beroemd te zijn kunnen we best wat meer aandacht geven. Bij deze.
Een prachtig bericht over Nol.