Vanaf het moment dat een mens wordt geboren leeft hij/zij het leven zoals zijn omgeving dat verwacht. We leven allemaal met rollen die we in de loop van ons leven steeds meer omarmen: we willen ons gerespecteerd voelen en vinden het belangrijk wat onze omgeving van ons denkt. Dus is het van belang om veel vrienden te hebben die jou waarderen en prijzen, en is het van belang de familie te laten zien hoe goed je bezig bent, is het van belang om op je werk goed voor de dag te komen. Het leven bestaat daardoor uit een continu bezig zijn met hoe je omgeving jou ziet en eigenlijk verlies je daarbij jezelf vaak uit het oog. Maatschappelijke positie en aanzien – op welke schaal dan ook – gaat boven alles. Maar is dat uiteindelijk ook zo?
Uiteindelijk is het leven eindig en meestal al een tijdje voor dat einde vallen rollen weg en worden we steeds meer op onszelf teruggeworpen. Er is een geweldig 10 minuten durend filmpje van een toespraak door Kathleen Taylor, die al enkele decennia mensen begeleidt in hun laatste dagen. Bij hen is geen decorum meer, geen rol die moet worden ingenomen, alleen nog reflectie en introspectie. Hoe is mijn leven gegaan, wat was werkelijk belangrijk voor mij en wat had ik anders kunnen doen?
Misschien toch een goed idee nu met een ander leven te beginnen?
Kijk naar deze indrukwekkende bijdrage: